Op de late avond van 12 januari staan Mariëtta en Paul me op het vliegveld van Banjul op te wachten. Ik zie ze over het hoofd als ik de hal binnenloop, ze hebben zich als inheemsen vermomd, Mariëtta in elk geval. Die heeft zich in een bont lang gewaad gehuld en om haar parmantige hoofd een doek gewikkeld. In een taxibusje dat ze gehuurd hebben, rijden we naar Lamin Lodge waar de Nije Faam ligt. De lucht is nog warm en bezit de typische aromatische geur van de subtropen.

We zijn aangekomen na een 8 daagse zeetocht op de Kaap Verdische eilanden. Nadat we uitgeslapen zijn komen Arnold en Coby ons ophalen om met hun dinghy naar de wal te gaan. Daar zoeken we naar ene “Orlando”, uit verhalen maakten we op dat hij een reputatie heeft van een te vertrouwen ‘bootjongen’. Bootjongens passen op je bijboot in ruil voor wat geld of goederen. We zien dat Orlando niet een van jongsten is en een aantal andere bootjongens onder zich heeft. Een van hen is Jozeph. We gaan aan wal. Allerlei mensen komen op ons af. Iedereen wil wat bijverdienen door ons de weg te wijzen.

Ik heb een ticket gevonden en ga op 5 oktober vliegen. De dagen die ik nu nog in Nederland ben worden tot op de minuut benut. Nog snel even hier langs, daar nog wat ophalen, en dan komt het moment van afscheid nemen van dochters en kleindochter. Niet leuk.
Annemiek brengt me naar Schiphol. Met een veel te volle rugzak als handbagage en een zak waar een vouwfiets in zit als ruimbagage kom ik aan bij de incheckbalie. Ik tref een baliemedewerkster die een oogje dichtknijpt als de zak op de weegschaal gaat. “Met die rugzak krijg je straks problemen” zegt ze.

De nieuwsbrief van september 2005 komt eraan. Nog even geduld. Begin oktober heb ik een heleboel te vertellen. Want op wereldreis of niet, ik ben even "op verlof" in Nederland omdat ik met mijn pas geboren kleinkind wil knuffelen. Tot snel.